Ένας συνάδελφος στον Διάλογο των Μελών-ΔΕΠ του ΑΠΘ επιχείρησε να αναδείξει ως πραγματικό διακύβευμα των επίκαιρων ακαδημαϊκών δρώμενων, άρα και των επερχόμενων εκλογών για το ΔΣ του ΕΣΔΕΠ, το κατά πόσον οι πανεπιστημιακοί θα γίνουν «εργαλεία/υποζύγια» του φιλελευθερισμού και της αγοράς ή θα παραμείνουν «ελεύθεροι», όπως ήταν λίγο πριν.
Δεν σπούδασα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ούτε κατάγομαι από τη Βόρεια Ελλάδα, αλλά αγάπησα το ΑΠΘ και αγωνιώ για την τύχη του, όπως, πιστεύω, και όλοι οι Συνάδελφοι. Υπηρετώ την επιστήμη μου, την Κλασική Φιλολογία, γιατί με εμπνέουν οι ανθρωπιστικές αξίες και θέλω να βλέπω τα πράγματα όχι ως οικονομικά μεγέθη ούτε με όρους αγοράς. Είναι επιτακτική ανάγκη ο νέος ΕΣΔΕΠ, ως σοβαρό συνδικαλιστικό όργανο πνευματικών ανθρώπων, ταγών στην ελληνική κοινωνία, να ασχοληθεί συστηματικά με τα προβλήματα που θα μετατρέψουν το ΑΠΘ σε εφαλτήριο αναγέννησης της χώρας μας, μέσα και έξω από τα ακαδημαϊκά τείχη, χωρίς να συζητούμε συνεχώς για τη φιλελεύθερη αγορά και τα μνημόνια. Εμείς στην Ενωτική Πρωτοβουλία πιστεύουμε ότι το σημαντικότερο διακύβευμα είναι η αλλαγή των κακών νοοτροπιών και η εκρίζωση της πατρωνίας που διαφθείρει τα ακαδημαϊκά ήθη.
Χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο ΑΠΘ με ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Δεν απεμπολούμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμά μας να έχουμε λόγο στα ευρωπαϊκά πανεπιστημιακά δρώμενα. Ο κλασικός φιλόλογος που έχει την ευχέρεια να διδάσκει απρόσκοπτα Αρχαία Ελληνικά σε ένα π.χ. γερμανικό πανεπιστήμιο δεν είναι «εργαλείο/υποζύγιο μιας φιλελεύθερης αγοράς». Αντίθετα, πολλοί από εμάς ωφεληθήκαμε πολλαπλώς από τις σπουδές μας στο εξωτερικό και μας γέμισε θλίψη η διελκυστίνδα ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία των τελευταίων μηνών. Θέλουμε να ανήκουμε στην Ευρώπη και αγωνιζόμαστε για την ισότιμη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτή, όχι με δουλοπρέπεια αλλά με την παρρησία που της αρμόζει. Ο νέος ΕΣΔΕΠ καλείται να προστατεύσει την ελευθερία του πανεπιστημιακού δασκάλου και το αληθινό άσυλο. Είναι ελεύθερος ο πανεπιστημιακός που αναγκάζεται να τρέχει, για να περισώσει ό,τι μπορεί από το γραφείο του, μήπως εισέλθουν οι βάνδαλοι με τις μολότοφ; Είναι ελεύθερος ο πανεπιστημιακός που εμποδίζεται να ασχοληθεί με το διδακτικό και ερευνητικό του έργο, γιατί κάποιοι καταλαμβάνουν (ατυχέστατος όρος, σαν να πρόκειται για κατάληψη φρουρίου) την είσοδο της Φιλοσοφικής και με το «έτσι θέλω» τον διατάζουν να φύγει; Ή είναι ελεύθερος ο πανεπιστημιακός που τρέμει μήπως έλθει κανένας Συνάδελφος ή φοιτητής Erasmus από το εξωτερικό και υπάρξει «κατάληψη»;
Τα παραπάνω συνιστούν βίαιη καταστρατήγηση του ασύλου, επειδή άσυλο είναι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, η ελεύθερη έκφραση της γνώμης δασκάλων και φοιτητών, τίποτε άλλο. Ήταν ελεύθερος ο πανεπιστημιακός που «κτιζόταν» στο γραφείο του, γιατί διαφωνούσε, ή είναι ελεύθερος ο πανεπιστημιακός που προπηλακίζεται ή ξυλοκοπείται ή δημοσιεύεται το όνομά του στο διαδίκτυο, επειδή τόλμησε να υπογράψει, για να παρέμβει η αστυνομία;
Η αφισορύπανση και η απαράδεκτη εμφάνιση των κτηρίων υπονομεύουν ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο. Αλλά ποιος τα καλλιέργησε όλα αυτά; Στο όνομα ποιου προοδευτισμού εναντίον της «φιλελεύθερης αγοράς» έγιναν τα πανεπιστήμια σκουπιδότοπος; Και από την άλλη, γιατί δεν προβάλλονται άλλες ομάδες φοιτητών που παράγουν εξαιρετικό έργο σε πολιτιστικό, ερευνητικό και επιστημονικό επίπεδο;
Αλλά η κριτική μας δεν πρέπει να στρέφεται πρωτίστως εναντίον των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων, το αντίθετο μάλιστα, οι φοιτητές φταίνε λιγότερο από όλους. Τα νέα παιδιά, διαθέτουν, αν μη τι άλλο, αγνότητα και από τους φοιτητές αντλούμε δύναμη για τη συνέχιση του έργου μας. Η ελληνική κοινωνία νοσεί συνολικά, το ίδιο και το ελληνικό πανεπιστήμιο: φωτογραφικές θέσεις, οικογενειοκρατία, αδιαφανείς διαδικασίες στις εκλογές Μελών-ΔΕΠ, κληρώσεις-μαϊμού, παρεΐστικες νοοτροπίες που καταστρέφουν σταδιοδρομίες, επειδή κάποιος δεν αρέσει, είναι δήθεν «αλαζόνας», μεταπτυχιακές εργασίες γραμμένες στο πόδι που αναρτώνται στο διαδίκτυο και άλλα παρόμοια, τα οποία έχουν ονοματεπώνυμο και κάποια στιγμή πρέπει να ειπωθούν ευθαρσώς. Πόσοι Λέκτορες και Επίκουροι μιλούν ελεύθερα και τολμούν να ψηφίσουν κατά συνείδηση; Πόσοι από αυτούς θα πληρώσουν ως τίμημα τη μη εξέλιξή τους, επειδή κάποιοι θεωρούν το Τμήμα ιδιοκτησία τους; Και γι’ αυτό φταίει η «φιλελεύθερη αγορά»;
Και μια πολιτική τοποθέτηση, υπό την ευρεία έννοια του όρου και αυστηρώς προσωπική: Δεν συμφωνώ με το κίνημα του «δεν πληρώνω», δεν συμφωνώ με τη «μη εφαρμογή των νόμων», ακόμη κι αν θίγομαι, γιατί αυτό θα στραφεί κάποια στιγμή εναντίον όλων μας. Η θέση μας ως δασκάλων είναι στο αμφιθέατρο και αυτό πρέπει να έχουν ως πρότυπο οι φοιτητές μας και αυριανοί Καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης. Είναι αδιανόητο, εν προκειμένω, να απεργούν Καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Υπάρχουν άγραφοι νόμοι.
Ο νέος ΕΣΔΕΠ καλείται να θέσει τα παραπάνω ζητήματα σε απόλυτη προτεραιότητα, χωρίς κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις, οιουδήποτε χρώματος. Αυτό σημαίνει Ενωτική Πρωτοβουλία. Τα ακαδημαϊκά προβλήματα δεν έχουν κομματική ταυτότητα, είναι αποτέλεσμα κακών νοοτροπιών και ενός φαύλου κύκλου πατρωνίας και κοντόφθαλμης αρχομανίας στον μικρόκοσμο του πανεπιστημίου μας.
Ευάγγελος Αλεξίου
Τμήμα Φιλολογίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου